"Nawróciłem się co dalej" to seria filmów skierowanych do początkujących chrześcijan, tych, którzy chcą zaufać Bogu, ale nie wiedza jak to zrobić, tych, któr Przystawka, zwana też gruntówką ze spławikiem, dawniej była popularną metodą. Dziś jest praktycznie zapomniana, zwłaszcza przez młodych pasjonatów wędkowania. Przystawka idealnie pasuje do rzek czy kanałów, w szczególności przy brzegu, gdzie można spotkać pas głębszej wody, czy zagłębienie za powalonym drzewem a także wszelkiego rodzaju zaroślach takich jaj podmyte Jak czytać rzekę – spinning na rzece. Od tego jak dobrze potrafimy czytać rzekę zależeć będą nasze wyniki. Mamy kilka typów rzek. Rzeki górskie gdzie woda w niektórych miejscach potrafi nieźle przyśpieszyć oraz spowolnić. W takiego typu rzekach bardzo przyjemnie się łowi. Dodatkiem są krajobrazy jakie nam towarzyszą. siemanko widzowie zapraszam was na kolejny film*WSPÓŁPRACA*carphunterspolska@o2.plbuchta194@gmail.com*WESPRZYJ KANAŁ*https://www.youtube.com/channel/UC0ToewZ Czytać w rzece rozumieć ryby. od. Super Sprzedawcy. Stan Używany Okładka miękka Nośnik książka papierowa Język publikacji polski Wydawnictwo Pagina Liczba Oczywiście. Czytanie w języku obcym na pewno wymaga podstaw, ale z drugiej strony nie potrzebujesz zaawansowanej znajomości języka obcego, by to robić. Wskazówki na sam początek: Nie musisz czytać całego artykułu – ja również tego nie robię. Nie musisz i nie będziesz rozumieć wszystkiego – ja też nie rozumiem wszystkiego. żyłka unosząca się na wodzie o średnicy od 0,14 mm do 0,20 mm. spławik w kształcie kropli wody. ołowiane obciążniki. Następnie metoda jaką wybierzemy na połowy w rzece, będzie miała wpływ na to jaką dokładnie wędkę warto ze sobą zabrać. Długość wędki, tak jak w przypadku wód stojących dobieramy odpowiednio do wymiaru Sciema Czajki - niezalogowany 2020-12-15 18:41:30 Hahahaha ale wy europeiczyki debile jestescie.dla was wazniejsze sa psy koty od ludzi.teraz czas na ryby.aby patrzec jak siezacznie ochrona komarow much i wszow.cała mniejszosc aziatycka sie zwas smieje.w japoni te ryby dawno poszły na posiłki dla armi.jeszcze im pogrzeby rybne wyprawcie.sami sie prosicie zeby was podbic.azia was pochłonie Martwa ryba obiecuje straty materialne. Rasa ryb ma ogromne znaczenie dla interpretacji snu: Szczupak to poważna choroba i ryzyko oszukania. Płotka – drobne problemy domowe i kłótnie z partnerem. Sum – nieuzasadnione roszczenia przełożonych lub błędna diagnoza. Złota rybka – nieoczekiwana pomoc od nieznanych osób. Zdaniem społeczników grodzenie rzek doprowadziło do wyginięcia wielu charakterystycznych dla Prosny ryb wędrownych. Pierwsza tego typu w Polsce akcja zbiegła się w czasie ze złożeniem do Komisji Europejskiej przez organizacje pozarządowe skargi na brak badań rzecznych zapór i 'ich wpływu na ludzi i przyrodę'. qgbC0b. Praca, przekraczająca zazwyczaj 8 godzin, rodzina i jej potrzeby (stąd wieczny brak kasy), często wiek i zdrowotne dolegliwości - wszystko to sprawia, że ulubionej rozrywce, rekreacji czy pasji nie możemy poświęcić wiele czasu, a jeszcze mniej pieniędzy. Stąd i nasze, bardzo częste - powiedzmy szczerze - niedostatki w sztuce wędkowania, za które miłość własna każe nam winić sprzęt. A tylko częste "moczenie kija", pozwoli nam - jak pisał Wacław Strzelecki - "czytać rzekę i rozumieć ryby". Bez tysięcy prób i porażek, nieczęstych sukcesów, nie staniemy się profesjonalistami pełną gębą, umiejącymi między innymi także odróżnić sprzęt lepszy od gorszego. I tak koło się zamyka. Dlatego posłuchajmy wskazówek i rad na temat, jak określić swoje potrzeby, jak odróżnić sprzęt zły od dobrego, jakie cechy powinien posiadać sprzęt dobry i po czym poznać ten gorszy. Dodajmy do tego osobiste predyspozycje, doświadczenia i nawyki, abyśmy nie dali się zwieść marketingowemu bełkotowi, jakiego pełno w reklamach otwartych i ukrytych. Starajmy się być znawcami sami dla siebie, zbierając najmniejsze okruchy wędkarskiej wiedzy i uzupełniając swoją wiedzę, wiedzą innych. I kilka informacji otrzymanych ostatnio od JMK na temat zamierzonego cyklu. Obejmie on około 7 do 10 odcinków o wędziskach, kilka (około 3 - 5) o kołowrotkach oraz 1-2 o pozostałym sprzęcie (haczyki, żyłki itp.). JMK zaznacza, że są to tylko jego zamiary i przewidywania. Osobiście jestem jednak trochę przerażony zakresem opracowania autora i jego (sądząc po treści odcinka drugiego), jakby nadmiernie akademickim podejściem do tematu, mogącym znudzić mniej dociekliwych czytelników Nie spodziewałem się również, że aż tyle uwarunkowań może mieć wpływ na moje wędkowanie. Jednak dobrze pamiętam, że kiedy przed wielu laty jeszcze łowiłem tylko na spławik lub grunt zawsze dziwiłem się że najwięcej ryb udawało mi się złowić na stary, "wylatany", ruski teleskop, jednak przerobiony trochę pod moje, intuicyjnie wyczuwane wymagania, a nie na zarzuconą obok, nową, podobno markową (?) karpiówkę. Po przeczytaniu poniższego tekstu zaczynam odrobinę rozumieć, dlaczego? Ale oddajmy z powrotem głos autorowi. Hilary Jałoszyński Kryteria wyboru wędziska Opracowany przeze mnie na tę okazję test przedstawia się następująco. Pierwszy rodzaj uwarunkowań składa się z dwóch elementów: po pierwsze, to charakter i cechy wędkarza oraz po wtóre, charakter i cechy łowiska. Bez ich rozpatrzenia i odpowiedzi na wynikające problemy nie ma właściwie sensu praktycznego rozpatrywanie cech jakościowych wędziska, które składają się na drugi rodzaj uwarunkowań naszego wyboru czyli testu. Punkty testowe określam w następującym wymiarze i za poszczególne cechy: Cechy wędkarza - do 25 punktów. Obejmują one predyspozycje mentalne i umiejętności taktyczno-techniczne oraz oczywiście czysto fizyczne możliwości wybierającego wędzisko. Cechy łowiska - do 20 punktów. Zawierają one ograniczenia i wymogi najczęściej odwiedzanego, czy preferowanego łowiska lub jego konkretnego typu, np. rzeki z minimalnym lub dużym uciągiem, głębokiego jeziora itp. itd. Łowienie z łodzi, lub brodzenie po płyciznach a także łowienie z brzegu w trudnym (np. zarośniętym) terenie, to kolejne typowe przykłady do rozważań. Razem część pierwszą, nazywam ją, koncepcyjną określiłem na max 45 punktów. Na część drugą, o charakterze jakościowym składają się następujące kryteria: Materiał i konstrukcja wędziska - do 15 punktów. Składają się tutaj oceny takich elementów jak materiały, konstrukcja blanku, złącza, rękojeść i w konsekwencji wyważenie statyczne, wyważenie dynamiczne i rozłożenie masy. Wartość użytkowa wędziska - do 15 punktów. Pojęcie to stanowi relację między wagą wędziska, jego długością i praktycznym zakresem stosowanych przynęt (czytaj: obciążeń) i stąd wynikająca automatycznie ocena takich terminów, jak ugięcie wędziska, szybkość jego akcji i praca w różnych fazach wędkarskich działań. Wartość przelotek - do 10 punktów. Do oceny bierze się tutaj pod uwagę twardość pierścieni i pozostałe ich cechy: wielkość, materiał, konstrukcja ramek oraz stopki. Rozmieszczenie przelotek - do 5 punktów. Oceniamy w tym przypadku liczbę przelotek, ich umiejscowienie oraz jakość omotek lub innego typu zamocowanie. Akcja wędziska - do 5 punktów. W tym wypadku ocenia przede wszystkim "dopasowanie" typu akcji do przyzwyczajeń i preferencji wędkarza. Inne cechy - do 5 punktów. Oceniamy tutaj rozwiązania mające wpływ na estetykę i np. bezpieczeństwo wędziska w czasie transportu, jego wymiary po złożeniu, pokrowce i tuby itp. Cechy jakościowe wędziska oceniłem na maks. 55 punktów, zatem cały test może zakończyć się maksymalnie liczbą 100 punktów. Gdyby tak było, można by powiedzieć, że wędzisko pasuje nam w 100 procentach! Jak widać, w tym teście nie ma ani słowa o cenach, chociaż kiedyś zadawałem sobie pytanie, czy dało by się punkty przeliczyć na ceny? Ale ceny, to sprawa wielu innych uwarunkowań i nie przekładają się one na proste zależności. Decyzja odnośnie zakupu zawsze należy do nabywcy. To samo wędzisko bowiem dla każdego z nas będzie warte inną kwotę. Na pytanie, czy wybrane, konkretne wędzisko jest warte żądanej ceny, pozwoli nam odpowiedzieć właśnie powyższy test, oraz oczywiście zasobność naszych kieszeni, a w tej sprawie bezsilne są wszystkie testy, które mimo pozorów nie są zabawą, ale mają praktyczne zadanie. Wg mnie im wynik testu bliższy jest 100 % tym realniejsza cena wędziska. W "Wędkarzu Polskim" w latach 1992-1997 publikowałem wyniki testów wędzisk, a ściślej mówiąc ich części jakościowej. Były to umieszczane w dziale pt. "Kupuj z głową" tabelki z ocenami wędzisk wg takich samych założeń. Publikacja testów wędzisk wzbudziło szereg emocji i zadrażnień. Udało mi się jednak pozostać niezależnym od zakusów różnych "graczy" na rynku wędkarskim, ale w pewnym momencie musiałem zrezygnować z tych kontrowersyjnych publikacji. Publikowane później tabelki już nigdy nie były moim dziełem. Gdy dyskutuje się o wędziskach, zazwyczaj padają pytania typu "które wędzisko jest najlepsze, która firma jest najlepsza". Najczęściej dyskutanci myślą o cechach jakościowych, zapominając, lub wyraźnie niedoceniając najbardziej istotnych dla tych kwestii uwarunkowań, wynikających z faktu, że takim wędziskiem będzie łowił konkretny wędkarz, na konkretnym typie łowiska. Wybranie, czy zakup nawet najlepszego jakościowo wędziska bez rozstrzygnięcia tych dylematów jest po prostu teoretyczną zabawą bez praktycznych i pozytywnych konsekwencji. A więc "na pierwszy ogień" idzie wędkarz, którego cechy paradoksalnie są najważniejszym kryterium wyboru wędziska. To, jakim jest się wędkarzem w zupełności determinuje wybór wędziska. A więc, jeśli potrafi się jak najwyraźniej określić swe potrzeby, jeśli posiada się dostatecznie wysokie umiejętności i możliwości techniczno-motoryczne, pozwalające na posługiwanie się trudnymi i skomplikowanymi metodami i technikami wędkarskimi - wybierze się odpowiednie wędzisko na miarę wiedzy o sobie, jako wędkarzu. Jeśli jego wiedza wędkarska będzie na odpowiednim poziomie, a więc nie tylko ta podstawowa dotycząca sprzętu wędkarskiego, ale również taka, która pozwala na udany wybór taktyki i zachowań na łowisku, na optymalny wybór przynęty, na wyczucie momentu brania i na sposób zacięcia - na pewno wybrane wędzisko spełni oczekiwania. Wówczas pozostanie jeszcze do rozstrzygnięcia sprawa wyboru jakościowego. Ale z uporem powtarzam: najważniejszym miernikiem służącym za podstawę wyboru jest sam wędkarz, a dopiero w następnej kolejności uwarunkowania łowiska itd. Po prostu, jeśli się jest mało doświadczonym wędkarzem, nie uwzględniającym wymienionych zależności, to pomimo posiadania sprzętu nawet najwyższej jakości, jego posiadaczowi będzie się łowić marnie i ciężko, bez przyjemności i oczekiwanych efektów. Chociaż prawdą jest, że łowiąc dobrym sprzętem mamy większą szansę na szybsze nabycie umiejętności technicznych, pozwalających na sukcesy wędkarskie znacznie mniejszym nakładem sił i środków. Umiejętności wędkarza mające największy wpływ na preferencje odnośnie wyboru wędziska, to przede wszystkim umiejętności taktyczne, np. zajęcie właściwej pozycji na łowisku. Pozycji, która pozwoli optymalnie wykorzystać zalety posiadanego sprzętu, w niczym nie pomniejszając efektywności łowienia. Taktyka, to także wybór właściwej metody, wybór przynęt, czasu (pory) łowienia i oczywiście wybór i nastawienie się na połów konkretnego gatunku ryby, biorąc pod uwagę jej najlepszy czas żerowania i pragnienia wędkarza. Każdy z tych aspektów ma swoje konsekwencje, przy wyborze sprzętu. Omówienie tych niuansów zajmuje już kilkaset lat wszystkim autorom światowej literatury wędkarskiej, mającej charakter poradnikowy. I pewnie nadal jest o czym pisać. Dlatego zdobywanie wiedzy wędkarskiej jest najprostszą drogą do właściwego wyboru i nabywania niezbędnego sprzętu. Całe szczęście, że absolutna większość ofert w zakresie sprzętu została zaprojektowana przez ludzi (materiałoznawców, projektantów i konstruktorów) którzy tę najważniejszą wiedzę posiedli i przetworzyli ją we wszystkie, najbardziej typowe wędziska. Jednakże, między bajki należy włożyć dwa pozorne domniemania rozpowszechnione wśród wędkarzy. Pierwsze - że istnieją wędziska uniwersalne, a drugie, że już wszystko w tej dziedzinie wymyślono, czyli wędzisko na każdą wędkarską okazję. Historia metod i technik wędkowania często zatacza koła, eksploatując wielokrotnie najlepsze pomysły naszych przodków, ale za każdym razem z nowymi możliwościami materiałowymi i technologicznymi. Fascynującym przykładem może być porównanie wędziska opisanego w słynnym traktacie z 1496 r. (przypisywanego Lady Julianie Barnes), ze współczesnymi nam "drgającymi szczytówkami". Co się okazuje? Te konstrukcje są bliźniaczo podobne! Jakże więc samochwalczo i śmiesznie brzmią reklamy i marketingowe opowieści "ex-pertów" o nadzwyczajnej nowoczesności popularnych "pikawek". Zupełnie inaczej ma się sprawa z umiejętnościami technicznymi wędkarza, czyli precyzją i celnością "machania kijem", mówiąc kolokwialnie. To po prostu trzeba umieć. Lokowanie przynęty, czy zestawu w dowolnym punkcie łowiska może być jedynie skutkiem umiejętności, a nie przypadku. Długie i celne rzuty w niektórych metodach i technikach, to podstawa sukcesu i tylko wędziska, które to umożliwiają zasługują na nasze zainteresowanie. Jedynie celowy, specjalistyczny trening może spowodować, że nabędziemy tych umiejętności szybciej od wędkarza, który "ćwiczy" je, jak gdyby tylko przy okazji łowienia. Najłatwiej będzie skorzystać z doświadczeń wędkarzy uprawiających sport rzutowy ( patrz: Ryszard Turski - "Wędkarstwo rzutowe" SiT W-wa 1974) w czystej postaci, czyli rzut do tarczy i jego odmiany, przenosząc wyniesione stąd umiejętności i nawyki do praktyki wędkarskiej. Nie jest to proste, bowiem osiągnięcie celności np. na poziomie 3-ch trafień w pięciu rzutach na dystansie 30, czy 50 m (spinningista) do tarczy o średnicy 3 m (z centralnym punktem w postaci pudełka zapałek, które "dają znać", że się trafiło), najlepiej na łące - jest możliwe, ale wymaga cierpliwości, pilności i pewnego samozaparcia. I tu oczywiste jest, że łatwiej nam będzie to osiągnąć przy pomocy wędziska klasowego, a nie byle jakim kijem. Zapanowanie bowiem nad torem lotu wahadłówki czy woblera jest o wiele trudniejsze niż rzut ciężarkiem przez rzutowców, ale tak wyrabia się perfekcjonizm. Po prostu nie ma innej drogi, jak ciężka praca, albowiem praktyka wędkarska i tak nam to skomplikuje jeszcze bardziej. Predyspozycje, czy upodobania wędkarza do jakiejś metody, czy techniki łowienia nie należy mylić z możliwościami psychofizycznymi konkretnego amatora "moczenia kija w wodzie" i jego pewnych zachowań w czasie posługiwania się wędziskiem. Najbardziej spektakularnym przykładem zależności efektów łowienia od naszej psychiki i zdolności reakcji są: po pierwsze - zdolność oddania rzutu w momencie optymalnej kumulacji energii w czasie wymachu wędziskiem, oraz po drugie: sposób holowania dużej ryby, a konkretnie mówiąc, umiejętność wykorzystania możliwości wędziska w czasie tej bardzo emocjonującej operacji, która często wymyka się nam spod kontroli. Potocznie mówi się: "ja lubię wędziska o takiej to, a takiej akcji". Jednym z nas idealne wydają się tzw. "paraboliczne" lub, jak mówią niektórzy, "głęboko uginające się" , co nie jest całkowitą prawdą. Inni zaś preferują o "akcji szczytowej". Coś w tym jest, mimo powszechnego braku pełnego zrozumienia tych terminów, albowiem te upodobania są instynktowną próbą dopasowania sprzętu do naszych możliwości psychofizycznych. Jeśli uda nam się zrozumieć i zapanować nad "mechanizmem" reakcji podczas ewentualnych ćwiczeń, to uda się podczas wędkowania w konkretnych, ekstremalnych sytuacjach udanie posługiwać wędziskami o różnych walorach użytkowych. Jest to jednak - powtarzam - trudne zadanie, ale daje cały szereg możliwości efektywnego łowienia z poczuciem własnych umiejętności i wartości. Instynktowne wybory wędkarza niestety, nie zawsze pokrywają się z zasadami zdrowego rozsądku przy zakupie wędziska. Oto podstawowe sprzeczności, które mają wpływ na nasze możliwości wędkarskie. Przykład pierwszy: wędkarz-spinningista, obdarzony bardzo dobrym refleksem, świetnie postrzegający wszystkie elementy sytuacji w wodzie, co pozwala mu na bardzo szybkie reakcje i "doskonałe" prowadzenie przynęty po z góry zaplanowanym torze; taki wędkarz z reguły wybiera wędzisko o bardzo szybkiej akcji, o ugięciu zbliżonym do tzw. żelaznej paraboli, czyli potocznie określane, jako "szczytowe", "twarde" czy "nieustępliwe. I do tego przeznaczone do przynęt o kilka numerów cięższych niż te, które używa w rzeczywistości, czyli nazbyt lekkich, o mniejszej wadze. No i przynęta pokonuje łowisko w zbyt krótkim czasie po wręcz "kanciastym" torze, który absolutnie nie uwzględnia warunków dna, brzegu, uciągu wody, mniejszych wypłyceń i zagłębień, zmiany tempa i rytmu prowadzenia wskutek naturalnych zawirowań nurtu, a wszystko to powoduje, że taki "speedy" wędkarz posługujący się "szybką " wędką redukuje możliwość brań, przy olbrzymim szczęściu, nawet o 80%, zaś przy jego braku uniemożliwia brania nawet zupełnie. Chyba, że najedzie przynętą jakiegoś zagapionego "leszcza", który nie zdążył zwiać przed szarżującą obrotówką, czy woblerem. Gdyby ten wędkarz wybrał wędzisko o wolniejszej akcji i o ugięciu miękkim, progresywnym, a masę przynęty dostosował do zakresu podanego na wędzisku (lub odwrotnie), to jego szanse na branie wzrosłyby o 30, a może i 50%. I drugi, skrajny przykład, gdzie wędkarz, przysłowiowe "ciepłe kluchy", wybiera jeszcze jedną "kluchę" czyli wolno reagujące wędzisko, o bardzo głębokim ugięciu, powodując sytuację wręcz odwrotną, ale tylko pozornie. Bo, niestety, skutki takiego wyboru będą bardzo podobne. Otóż drapieżniki przeważnie atakują sztuczne przynęty pod warunkiem, że wędkarz prowadząc je, nada im cechy "życia", czyli umiejętnie je poprowadzi. Choć brań w tym wypadku będzie więcej, ale i zaczepów także, a więc jedynie bilans emocji się poprawi, wyraźnie natomiast ubędzie nam przynęt. A i efektywny czas łowienia się skróci, kiedy pierwszy zaczep wypłoszy z łowiska wszystkie ryby, najgodniejsze naszej uwagi. I na koniec muszę przytoczyć jeszcze jeden humorystyczny przykład. Wyobraźmy sobie wędkarza, "metr pięćdziesiąt w kapeluszu", czyli typowy "konus", na co dzień trenujący tężyznę fizyczną za biurkiem, załatwiając rozmaite akta, kiedy znajdzie się nad brzegiem dużej szybko płynącej rzeki z wędziskiem spinningowym długości 3,30 m do 80-cio gramowych przynęt, wykonującego np. trzechsetny rzut w pogoni za byle jakim drapieżnikiem. Twierdzę, że raczej nie dociągnie do tylu rzutów, ale na 100% "złowi" ból kręgosłupa, "łokieć tenisisty", czy znajomego stojącego niebacznie obok. Zaś wędkarzowi postury i siły Pudzianowskiego nie należy fundować przyjemności posługiwania się "patyczkiem" do 5-gramowych przynęt z żyłką 0,10, bowiem "krach" jest absolutnie pewny i to w pierwszej bardziej emocjonalnej sytuacji. Wniosek jest prosty: nasze możliwości fizyczne rządzą także wyborem sprzętu, bez względu, czy nam się podoba, czy nie. Cechy łowiska Oczywiście cechy łowiska wymuszają bardzo różne rozwiązania sprzętowe i będą one determinowane przez rodzaj przynęty lub konkretną metodę i technikę wędkowania. Podstawowe zależności tego typu pominę zupełnie, bowiem niemal 100% tych uwarunkowań uwzględnili producenci wędzisk i innego sprzętu szykując ofertę rynkową swoich firm. Skoncentruję więc nasze rozważania wokół zależności nieco mniej widocznych na pierwszy rzut wędkarskiego oka i często nie docenianych nawet przez średnio zaawansowanych "moczykiji". Ale muszę podkreślić, że dylemat, jaką metodą, jaką techniką, czy jakim typem przynęty zamierzamy łowić musi zostać rozstrzygnięty w pierwszej kolejności, albowiem nie ma wędzisk uniwersalnych na tyle, aby dało się skutecznie łowić tylko jednym typem wędki, każdą metodą i techniką, chociaż istnieje parę przypadków, że jakieś wędzisko można zastosować w kilku sytuacjach wędkarskich. Oczywiście, na pewno lepszym, bardziej optymalnym rozwiązaniem, będzie posiadanie kilku specjalistycznych, zaprojektowanych przez producentów wędzisk, przynajmniej do najbardziej różniących się metod wędkowania. Zatem wędkarzom pozostają do rozstrzygnięcia następujące kwestie: jaką powinniśmy wybrać długość wędziska? I do jakiego ciężaru i typu przynęty służyć będzie wędzisko, w warunkach najczęściej odwiedzanego przez nas typu łowiska i spodziewanych tam trudności technicznych? Ale chyba najważniejsze cechy łowiska określają żyjące tam ryby, które spodziewamy się zainteresować naszą przynętą. Dlatego producenci bardzo często starają się nazywać swoje specjalistyczne, czy też quasi specjalistyczne wędziska nazwami wskazującymi na ich przeznaczenie: np. sandaczowe, szczupakowe, łososiowe, czy też okoniowe itd., ale często okazuje się, że tak samo brzmiących przeznaczeń ich cechy użytkowe są bardzo różne i do skutecznego łowienia np. sandacza niezbędne są, co najmniej trzy wędziska o zupełnie innych cechach, wręcz przeciwstawnych. Często również pojawiają się w ofertach firm określenia wędzisk typu: "do łowienia na miękkie przynęty, do łowienia woblerami, do łowienia kogutami", a więc konkretnymi typami przynęt w ramach jednej metody wędkowania. Zdarzają się jeszcze serie wędzisk spinningowych, gdzie długość wędziska w sposób typowy jest zestawiona z masą przynęty na zasadzie, im dłuższy spinning tym większa masa przynęty. Takie rozwiązanie wskazuje na dwie podstawowe sprawy. Na pewno tak skonstruowane wędziska niewiele mają wspólnego z nowocześnie pojmowaną techniką łowienia i powstały z myślą o niezbyt zaawansowanym technicznie wędkarzu, wręcz tradycjonaliście. Niesie to cały szereg ograniczeń, właśnie pod kątem doboru do cech łowiska, np. krótsze egzemplarze z takiej serii będą się nadawały głównie do łowienia z łodzi lub pomostów, natomiast dłuższe ograniczą nam wybór przynęt do wąskiego zakresu, podobnie zresztą, jak i bardzo krótkie. Znacznie większe szanse na prawidłowe dostosowanie do wymogów łowiska oraz pozostałych czynników będą miały te wędziska spinningowe danej serii, w której każdy z zakresów masy przynętowej jest prezentowany przez kilka długości wędziska. Pozwala to wędkarzowi na zajęcie lepszych pozycji na łowisku, większą swobodę taktyczną i nie ograniczy możliwości wędkarza tak bardzo, jak wędzisko o tradycyjnym zestawieniu długości z masą przynęty. Ale takie wyzwanie podejmują jedynie firmy znające się na rzeczy i nie nastawione na masówkę. . Pozwala to wędkarzowi na zajęcie lepszych pozycji na łowisku, większą swobodę taktyczną i nie ograniczy mu możliwości tak dalece jak wędzisko o tradycyjnym zestawieniu długości z masą przynęty. Praktycznie niewielu wędkarzy tak szczegółowo analizuje i zastanawia się, jakim wędziskiem będzie łowić i w konsekwencji wybierają swoją ulubioną długość i zakres przynęt w dwóch warunkach łowienia czyli przy łowieniu z brzegu (i ewentualnie brodząc wzdłuż burty) oraz z łodzi. Czasami jeszcze komponuje się specjalny zestaw na ekstra okazje, np. na łowienie łososi i troci, czy klenia i jazia w warunkach dużej rzeki lub pstrąga w niewielkich i szybko płynących ciekach. Oczywiście, takie racjonalnie podejście do tego problemu nie powoduje optymalnego rozwiązania wszystkich sytuacji związanych z cechami łowiska. Ograniczenia z tego powodu naszych możliwości taktycznych i technicznych, częściowo rekompensuje nam nasza sprawność w posługiwaniu się własnym, doskonale znanym i wielokrotnie wypróbowanym sprzętem. Bo tak już jest, że w znakomitej większości sytuacji nasza sprawność wędkarska zależy nie tylko od klasy i możliwości sprzętu, ale w równym stopniu od treningu i przyzwyczajeń wędkarza. Oczywiście o efektywności czyli sensie stosowania jakiegoś typu sztucznej przynęty decyduje łowisko i jego warunki, a więc i jego zasobność w ryby poszczególnych gatunków. Np. stosowanie tzw. "paprocha" z delikatnym wędziskiem i cienką żyłką będzie bez sensu na bardzo zarośniętej wodzie, mimo że na pewno żyją w niej różnych rozmiarów okonie. Ciężkie woblery i cała metoda trollingu będzie zupełnie nieprzydatna na niewielkiej, czy zupełnie płytkiej wodzie, mimo, że mogą żyć duże okazy szczupaka. Na głębokich łowiskach i w rzece, gdzie istnieje szybki uciąg wody praktycznie niemożliwe jest łowienie wędziskami potocznie nazywanymi "kluska", czyli o głębokim ugięciu. Możliwość zapanowania za pomocą takiego wędziska nad torem prowadzonej przynęty zostaje zredukowana prawie do zera. Takich sytuacji jest wiele i wiedza o nich należy do kanonu umiejętności wędkarza spinningisty. Problem polega więc na rozpoznaniu swoich potrzeb, wynikających z uwarunkowań łowiska, a następnie na wyborze wędziska optymalnego do danej sytuacji. Oczywistym jest, że w praktyce nie mamy możliwości wyboru na każde łowisko innej wędki, którą w dodatku nie zawsze będziemy umieli sprawnie się posługiwać. Takie rozwiązania istnieją tylko w teorii, czyli np. w bardzo dobrym podręczniku wędkarskim. Zdrowy rozsądek podpowiada dwie drogi do sukcesu. Pierwsza, to specjalizacja, czyli łowienie przez większość czasu poświęconego wędkowaniu jakimś wariantem techniki spinningowej. Takie rozwiązanie ma wiele uroków i może być bardzo dobrą drogą do osiągnięcia wysokiego poziomu umiejętności. Ponadto specjalizacja pozwoli ograniczyć arsenał wędzisk do trzech, czterech klasowych egzemplarzy. Druga droga, to właściwie brak konkretnej drogi, bo mówię o szukaniu pozornie wszechstronnego wędziska, a ponieważ takowe nie istnieje, sprawa kończy się zazwyczaj na wyborze jednego typu wędki, często wręcz na jednym wędzisku, które w miarę przyzwyczajanie się do niego zyskuje miano "doskonałego", najlepszego na świecie, czy po prostu dopasowanego do naszego sposobu spinningowania. Niestety, jest to kierunek do nikąd, bowiem pozostajemy głusi na nowe osiągnięcia praktycznej wiedzy na ten temat i nie rozwijamy naszej wędkarskiej sztuki, nie zdobywając nowych doświadczeń. Tak postępują ci z nas, którzy łowią często na jednym typie łowiska, albo bardzo rzadko wędkują z braku czasu i nie dostrzegają zupełnie potrzeby konfrontowania własnej wiedzy z osiągnięciami innych, otwartych na postęp w tej dziedzinie. Cdn. Jan Marek Kochański A jak jest z Linem czy z Jaziem ? . Mi jak łowiłem dwa Jazie takie po 25 i 27 cm udało się złowić ale wypuściłem . Miałem przerwę w łowieniu na tym zbiorniku i zmiany jaki zostały wprowadzone nie bardzo rozumiem , więc lepiej wolę się zapytać niż zrobić coś niezgodnie z obowiązującymi przepisami . Czy mam rozumieć że wymiar jaki można zabrać na zbiorniku (Ożanna) to Karp 35 – 70 cm , Sandacz 50 –70 cm Szczupak 50 – 80 cm , a Lin , Jaź i inne ryby to zgodnie z regulaminem RAPR . Jeszcze jedna sprawa mnie interesuje a mianowicie od Stycznia do Listopada Karp , Lin , Szczupak , Sandacz zgodnie z regulaminem RAPR 3 sztuki łącznie można zabrać , a od 1 Listopada do końca roku po jednej sztuce łącznie można zabrać ? Jeżeli ktoś jest dobrze poinformowany o takich zmianach to miło by było aby coś szerzej napisał na ten temat i z góry dziękuję . Przegląd komentarzy do art. 181 §1 kodeksu karnego Art. 181 §1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny ( z dnia [dalej: „kk”] wskazuje, iż: kto powoduje zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Jak wskazano w odpowiedzi podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości – z upoważnienia ministra – na interpelację nr 390 w sprawie „nieprecyzyjności art. 182 ustawy Kodeks karny skutkującej niepociąganiem do odpowiedzialności sprawców zanieczyszczenia środowiska” jeżeli zachowanie sprawcy polega na dokonanym zniszczeniu w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach, to odpowiedzialność karna sprawcy takiego czynu będzie rozpatrywana na gruncie art. 181 § 1 Kodeksu karnego. Wprawdzie pojęcie ˝szkody w znacznych rozmiarach˝ nie jest zdefiniowane w Kodeksie karnym, jednak w świetle opracowań w literaturze prawniczej oraz w orzecznictwie nie powinno ono nastręczać trudności interpretacyjnych. Kierując się powszechnie akceptowanymi metodami wykładni prawa, przyjąć trzeba, że dla określenia rozmiaru szkody znaczenie ma przede wszystkim rozległość przestrzenna szkody, a nie jej wartość kwotowa. Tak więc, przykładowo, zagrożenie lasu na obszarze kilku hektarów, zagrożenie ryb w rzece, jeziorze, stawie itp. wyczerpie znamię zagrożenia świata roślinnego lub zwierzęcego w znacznych rozmiarach. Zgodnie z Komentarzem (wyd. VII) do kk pod redakcją Marka Mozgawa przez zniszczenie należy rozumieć spowodowanie śmierci zwierzęcia lub rośliny (por. wyrok SN z dnia 24 czerwca 1993 r., III KKN 98/93, OSNKW 1993, nr 9-10, poz. 84; Górniok (w:) Górniok i in., t. 2, s. 171); przez uszkodzenie – naruszenie materii zwierzęcia lub rośliny. Czynu można się dopuścić zarówno przez działanie, jak i przez zaniechanie (Radecki (w:) Wąsek I, s. 611). Zaś znamieniem występku z § 1 są znaczne rozmiary zniszczenia, stanowiącego skutek czynu (przestępstwo materialne). Kryterium przyjęcia, czy zniszczenie ma znaczne rozmiary, jest przestrzenna wielkość zniszczonych lub uszkodzonych obiektów przyrody (por. wyrok SN z dnia 27 lipca 1984 r., IV KR 176/84, OSNPG 1985, nr 3, poz. 34; Bogdan (w:) Zoll II, s. 549-550; Górniok (w:) Górniok i in., t. 2, s. 171; Radecki, Ochrona gatunkowa…, s. 49-50; Radecki (w:) Wąsek I, s. 611; Nalewajko (w:) Królikowski, Zawłocki, Szczególna I, s. 450). W komentarzu do art. 181 §1 kk pn. „Administracja publiczna – człowiek a ochrona środowiska. Zagadnienie społeczno-prawne, pod redakcją: Marek Górski, Jolanta Bucińska, Monika Niedziółka, Roman Stec, Dorota Strus (Oficyna Wolters Kluwer business) czytamy również, iż: przedmiotem ochrony […] jest świat roślinny i zwierzęcy. Warto przy tym zauważyć, że pojęcie świata roślinnego i zwierzęcego nie są obecnie używane w polskim ustawodawstwie poza kodeksem karnym. Powodowanie zanieczyszczeń jako czynność wykonawcza polegać może na rozmaitych formach zachowania prowadzących do odpowiadającej znamionom czynu zabronionego dewastacji w świecie roślinnym i zwierzęcym. Ich katalog jest w praktyce nieograniczony […]. W kontekście art. 2 nie budzi wątpliwości, iż mimo że zwroty użyte ramach omawianego przepisu intuicyjnie zdają się wskazywać na działanie, przestępstwa tu opisanego dopuścić się można także w formie zaniechania […]. Odpowiedzialności z art. 181 §1 podlega nie jakiekolwiek zanieczyszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym, ale jedynie takie, którego następstwem jest zniszczenie w znacznych rozmiarach, czyli zniszczenie znacznej liczy roślin czy zwierząt na większym obszarze. Należy przez to rozumieć spowodowanie nieodwracalnych strat, które dotknęły wielkich obszarów roślinności (np. wycięcie lub doprowadzenie do wyschnięcia kilku hektarów lasu) albo wytrucie dużej liczby zwierząt (np. wytrucie ryb w jeziorze lub w stawie hodowlanym). W związku z tym każdorazowo należy odnosić spowodowaną szkodę do rzeczywistej szkody w zasobach świata roślinnego i zwierzęcego na konkretnym terenie, w konkretnych realiach przestrzenno-czasowych. Podobne stanowisko wyraża w swoich orzeczeniach Sąd Najwyższy, stwierdzając, iż o znacznych rozmiarach strat nie decyduje wielkość pieniężna strat, ile ich rozmiary. Nadto w publikacji Ius Novum 1/2008 ISSN 1897-5577 Oficyny Wydawnicza Wyższej Szkoły Handlu i Prawa im. Ryszarda Łazarskiego, w części autorstwa prof. dra hab. Wojciecha Radeckiego przeczytać można: Niszczenie roślin oraz zwierząt można i trzeba oceniać jako przestępstwo, ale dopiero po przekroczeniu owego progu „znacznych rozmiarów” czy też „istotnej szkody”. Bezspornie są to znamiona ocenne i zarazem nieostre. Powstaje przeto pytanie, czy można je „wyostrzyć”, sięgając chociażby do art. 115 § 5–7 wprowadzającego znamiona liczbowe w ten sposób, że najpierw definiują mienie znacznej wartości – przekroczenie dwustukrotnej wysokości najniższego miesięcznego wynagrodzenia (art. 115 § 5) i mienie wielkiej wartości – przekroczenie tysiąckrotnej wysokości najniższego wynagrodzenia (art. 115 § 6), po czym nakazują stosowanie tych mierników do określeń „znaczna szkoda” oraz „szkoda w wielkich rozmiarach” (art. 115 § 7). Próba „wyostrzenia” znamion z rozdziału XXII poprzez odwołanie się do art. 115 § 5–7 nie byłaby uzasadniona, co wynika z jednej z fundamentalnych dyrektyw wykładni prawa, opierającej się na założeniu, że w języku prawnym nie ma synonimów. Tę dyrektywę J. Wróblewski ujmował w sposób następujący: „Bez uzasadnionych powodów nie powinno się przypisywać różnym terminom tego samego znaczenia”15. W art. 181 § 1 i 4 oraz w art. 182-185 mamy „rozmiar”, a nie „wartość”, a w art. 181 § 2, 3 i 5 oraz art. 187 mamy szkodę „istotną”, a nie „znaczną” ani „w wielkich rozmiarach”. Nie ma żadnych uzasadnionych powodów przypisywania różnym terminom tego samego znaczenia, wprost przeciwnie – swoistości zniszczeń i szkód w świecie roślinnym i zwierzęcym są tak znaczące, że próba ich sprowadzenia do kryterium ilościowego biorącego pod uwagę „wartość” nie miałaby żadnego uzasadnienia. Zniszczenia i szkody w świecie roślinnym lub zwierzęcym są pod względem „wartości” wyrażonej w pieniądzu trudno mierzalne, a z reguły w ogóle niemierzalne. Dalej wskazano: przed wyprowadzeniem ostatecznych wniosków warto sięgnąć do rozwiązań spotykanych w nieco zbliżonej grupie przestępstw, jakimi są przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu. Najbardziej typowym przykładem takiego przestępstwa jest sprowadzenie pożaru. Art. 138 § 1 z 1969 r. zawierał znamię zagrożenia pożarem mienia w znacznych rozmiarach, art. 163 § 1 pkt 1 z 1997 r. zawiera znamię zagrożenia pożarem mienia w wielkich rozmiarach. Orzecznictwo sądowe i literatura na gruncie z 1969 r. doszły do w zasadzie powszechnie aprobowanego wniosku, że pojęcie mienia znacznej wartości i mienia w znacznych rozmiarach nie mogą być uznane za jednoznaczne. Przepis art. 138 nawiązuje bowiem nie do wartości mienia, lecz do jego rozmiarów. Nie inaczej jest na gruncie kodeksu obowiązującego. Najważniejsze z tego punktu widzenia orzeczenie sądowe to uchwała Sądu Najwyższego, której teza głosi: Zawarte w dyspozycji art. 163 § 1 znamię mienia w wielkich rozmiarach odnosi się do cech przestrzennych substancji materialnej objętej zagrożeniem – nie wyraża natomiast warunku odpowiedzialności w postaci określonej wartości tego mienia. Myśl ta ma za sobą długą tradycję, a także wsparcie w doktrynie rozwijającej się już na gruncie obowiązującego kodeksu. Tak więc „rozmiary” są interpretowane w znaczeniu przestrzennym, a nie „wartościowym”. Nie ma powodu, aby znamię zniszczenia w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach interpretować inaczej niż przestrzennie. […]. Spójrzmy zatem na poglądy komentatorów kodeksu karnego, którzy starali się pojęcie „znacznych rozmiarów” jakoś doprecyzować. Przegląd poprowadzę w chronologicznej kolejności ukazywania się komentarzy. W komentarzu autorstwa J. Wojciechowskiego pod art. 181 znalazło się następujące wyjaśnienie: „Odpowiedzialności z art. 181 podlega nie jakiekolwiek zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym, ale jedynie zniszczenie w znacznych rozmiarach, czyli takie, którego następstwem jest zniszczenie znacznej liczby roślin czy zwierząt na większym obszarze”. W komentarzu R. Górala odnośny jego fragment do art. 181 jest opatrzony następującą uwagą: „w znacznych rozmiarach – należy przez to rozumieć zniszczenie dużej ilości roślinności czy zabicie większej liczby zwierząt” Komentarz pod redakcją A. Zolla zawiera wywód autorstwa G. Bogdana pod art. 181 że „Zachowanie podmiotu czynu zabronionego winno cechować się uciążliwością dla całej biosfery, w szczególności zaś dla ekosystemu, którego naturalna równowaga zostaje zakłócona przez czyn zabroniony. Uciążliwości te nie mogą jednak występować nie tylko na skalę lokalną, lecz winny obejmować skutki istotne globalnie, godząc w byt biologiczny określonych gatunków roślin, zwierząt lub specyficznych ekosystemów”. W innym komentarzu O. Górniok pod art. 181 zawarła tezę 5 w brzmieniu: „Zniszczenie to musi przybrać znaczne rozmiary. Kryterium oceny tych rozmiarów, podobnie jak w wykładni tego zwrotu powtarzającego się w typach przestępstw przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu, jest nie tyle wartość majątkowa, co wielkość zniszczonych zasobów świata roślinnego lub zwierzęcego” . Komentarz A. Marka w tezie 2 do art. 181 zawiera myśl, że: „Do znamion przestępstw określonych w § 1 i 4 art. 181 należy skutek w postaci zniszczeń „w znacznych rozmiarach”. Należy przez to rozumieć spowodowanie nieodwracalnych strat, które dotknęły wielkich obszarów roślinności (np. wycięcie lub doprowadzenie do wyschnięcia kilku hektarów lasu) albo dużej liczby zwierząt (np. wytrucie ryb w jeziorze lub stawie hodowlanym)”. W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego nie tyle decyduje o tym wielkość pieniężna strat, ile ich rozmiary. Jeszcze inną koncepcję zaprezentowali J. Kaczmarek i M. Kierszka. Ich zdaniem: „zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach” obejmuje także przypadki, w których będziemy musieli przeanalizować „rozmiar” pod kątem znaczenia roślin czy zwierząt, czyli zbadać kwestię podlegania ochronie gatunkowej i częstotliwości ich występowania. Trudna bowiem do przyjęcia byłaby sytuacja, w której z art. 182 zakwalifikowano by czyn sprawcy, który zagroził zniszczeniem w jeziorze populacji pospolicie występujących ryb, którą stosunkowo łatwo można byłoby odtworzyć, natomiast nie odpowiadałaby z tego artykułu osoba, która zagroziła takim samym czynem kilku żółwiom błotnym, które występują w Polsce już w bardzo niewielkiej ilości.