Już 3 maja 2018 r., w Lesku położonym w Bieszczadach, wraz z pierwszymi promieniami słońca rozpocznie się jedyne w swoim rodzaju bieszczadzkie wydarzenie muzyczne. Dwudniowy festiwal ZEW się budzi (3, 4 maja) to przede wszystkim okazja, aby poczuć w sobie zew przygody i muzyki w ostatnich dzikich górach w Polsce. Bieszczady to stan umysłu, nie tylko miejsce. Niestety ogromna moda na Bieszczady i hasło „Rzuć wszystko i wyjedź w Bieszczady” spowodowały, że region staje się coraz bardziej komercyjny. Mamy to szczęście, że znajdujemy się w tej dzikszej części, daleko od wielkiej pętli bieszczadzkiej tuż nieopodal połoniny Wetlińskiej. Other event in Warsaw, Poland by Biblioteka Publiczna w Dzielnicy Białołęka m.st. Warszawy on Friday, November 22 2019 Rzuć wszystko i wyjedź w Bieszczady pracować na kontraktach drogowych w Budimex😎 Norbert zaczynał pracę od Inżyniera, a dziś jest Kierownikiem… Polecane przez: Natalia Kotlarz Cobot #CONCERT pokazał dziś co potrafi 👌na budowie #Budimex Szpitala Wojskowego Nr 5 w Krakowie. Od urodzenia mieszkamy w Bieszczadach. Podchodzimy z tej samej miejscowości i w odróżnieniu od modnego ostatnio "rzuć wszystko i wyjedź w Bieszczady" my nie mamy zamiaru nigdzie się ruszać. Nigdy nie ciągnęło nas w nieznane. Wszystkich tu znamy, tu jest nasz dom. Pomysł na budowę Chaty chodził nam po głowach od dawna. Zabieram ze sobą jego pracę i myślę o wszystkich tych, którzy podążają za słynnym „rzuć wszystko i wyjedź w Bieszczady”. Muzeum kultury Bojków w Myczkowie. Rzucić wszystko i wyjechać, ale w drugą stronę, nie do Bieszczad ale z Bieszczad, musieli ci, którzy zamieszkiwali te tereny przez wieki. Najniższe pasmo górskie rozciągające się na granicy Polski, Ukrainy i Słowacji kusi pięknymi widokami, których nie da się zapomnieć. Stanowią inspirację dla poetów, pisarzy i muzyków, którzy poświęcali górom całe utwory. Latem w Bieszczadach roi się od turystów, co nie sprzyja wypoczynkowi. Zimą jest tam dużo spokojniej. Rzuć wszystko i wyjedź w Bieszczady! Największą zaletą Bieszczad jest ich dzikość, która daje turystom możliwość nacieszenia się bliskością natury, bez ingerencji człowieka. Mimo że jest to popularny kierunek, w Bieszczadach bardzo łatwo znaleźć odosobnione miejsce, pozbawione turystów, które pozwoli w ciszy napawać się Emerytura w Chorwacji nie jest więc mrzonką, a realną opcją, porównywalną pod względem kosztów z pobytem w Polsce, a dającą szansę na cieszenie się morzem i słońcem. Utarło się powiedzenie: „Rzuć wszystko i wyjedź w Bieszczady”, prawdopodobnie zainspirowane piosenką Wojciecha Młynarskiego. Ta amerykańska wersja popularnego hasła “rzuć wszystko i wyjedź w Bieszczady” bazuje na prawdziwej historii Chrisa McCandlessa. Filmowi towarzyszy niezwykle udany soundtrack w wykonaniu Eddiego Veddera, wokalisty zespołu Pearl Jam. 2. Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia (2001) Q0wMz. Rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady? Jak często słyszę to – kultowe już – hasło. Najczęściej powtarza je chyba mój szef, który (zgaduję) nigdy Bieszczadów na oczy nie widział… A więc i ja dałam się skusić i (bardzo spontanicznie!) zdecydowałam (w zasadzie zdecydowałyśmy z koleżanką) o wypadzie w Bieszczady. Tym razem był to bardzo krótki wypad poprzedzony szybkim zwiedzaniem Lublina (to dziwne, że mając tak wielu znajomych z tego miasta, byłam tam pierwszy raz w życiu!). Górski krajobraz ukazał nam się już w połowie drogi z Lublina w stronę wsi Nasiczne (nieopodal szczytu Dwernik-Kamień, 1004 Ponieważ dotarłyśmy tam względnie późno (spacer po górach o po 23:00 niewątpliwie może być gratką dla osób bardziej zaznajomionych z górami, ale ja się do tej kategorii nie poczuwam) przygotowałyśmy plan na następny dzień i… dobranoc! Informacje praktyczne: Co zabrać na górską wędrówkę? warto zainwestować w buty trekkingowe za kostkę, z dobrą, nie ślizgającą się podeszwą – to ważne zwłaszcza w przypadku nieprzewidzianych deszczów! ponieważ pogoda lubi płatać figle – dobrze jest mieć ze sobą kapelusz, który uchroni naszą głowę przed słońcem, ale trzeba też pamiętać o zabraniu lekkiej kurtki przeciwdeszczowej lub sztormiaka, nie chcemy wędrować mokrzy. należy mieć ze sobą gotówkę, gdyż za wejście na teren Bieszczadzkiego Parku Narodowego płaci się kilka – kilkanaście złotych (w zależności od wieku oraz ilczby możliwych wejść). Nasze bilety (studenckie) kosztowały 6 złotych. przyda się mapa (koniecznie analogowa, w końcu jedziemy odciąć się od świata, w góry, gdzie jeśli jest zasięg, to na pewno Ukraiński!) z zaznaczonymi szlakami turystycznymi. Taka mapa nie jest droga a pozwoli nam ze spokojem przemierzać górskie szlaki (często zawiera też informację o czasie i długości przemierzanej trasy, zmianach wysokości oraz ciekawych miejscach w pobliżu) aparat jest koniecznym gadżetem podczas takiej wędrówki, co prawda widoki są niezapomniane, warto je jednak uwiecznić i móc pochwalić się znajomym (lub zmienić domyślną tapetę naszego komputera na taką naszego autorstwa 😉 ) kije do nordic walking (lub w tańszej wersji – prosty, wytrzymały i odpowiednio długi drewniany kij) przydadzą się podczas górskiej wędrówki. Poprawnie używane pomagają nam wspinać się i wędrować odciążając przy tym nasze nogi (podobno w około 30%). Ponadto, wspierają nas na nierównym terenie i pomagają zachować równowagę, tam gdzie jest to naprawdę trudne. Wtorek nie przywitał nas radosnym, rozlewającym się słońcem. Ale to dobrze – Połonina Wetlińska, którą miałyśmy zamiar przespacerować nie jest szczególnie zalesiona, nie można też mówić o cieniu; upał i słońce byłyby więc niewskazane. 🙂 Trasa (być może) dla wielu nie stanowi wyczynu. Nie szłyśmy jednak po wyczyn. Dla mnie spacer po górach przypominał o moim wcześniejszym pobycie w Nasicznem i wielu perypetiach z tym związanych, ponadto dał też możliwość odizolowania się od zewnętrznego świata i telefonów (choć nie mogę powiedzieć, że w pełni odcięłyśmy się od internetu, gdyż fotka na fejsa poszła 😉 ). Punkt startowy – sklepik w Wetlinie. Siedząc tam kilka dłuższych chwil i przygotowując kanapki, miałyśmy okazję spotkać naprawdę ciekawe osobistości. Byli panowie, którzy z wypchanymi plecakami i namiotami śmigali zdobywać kolejne trasy, był pan, który nagabywał wszystkich wolnostojących wędrowców i raczył ich swoimi opowieściami, wreszcie były też kobiety, czy nawet całe rodziny. Wszystkich łączył jeden cel – ruszyć żółtym szlakiem i okiełznać Połoninę Wetlińską. Oni też pewnie rzucili wszystko i wyjechali w Bieszczady. Nieco ponad godzinę drogi od rozpoczęcia żółtego szlaku w Wetlinie docieramy do Przełęczy Orłowicza. Czas na zdjęcia, odpoczynek. Stamtąd mamy co najmniej dwie możliwości – kierować się w stronę drugiego końca Połoniny lub ruszyć w kierunku Smerka (szczytu dostępnego dla turystów). Do Smerka tylko 20 minut – idziemy! A do przełęczy jeszcze wrócimy! Smerek (czasem nazywany też Wysoką) ma 1222 m wysokości. Na części udostępnionej turystom znajduje się żelazny krzyż, ustawiony w miejscu, gdzie niegdyś piorun zabił turystę. Wracamy na Przełęcz i kierujemy się w stronę schroniska Chatka Puchatka. Wg oznaczeń na szlaku – droga nie powinna nam zająć zbyt dużo czasu – podobno około dwie i pół godziny, trzeba jednak doliczyć nasze wszystkie postoje na fotografowanie widoków (oraz te dłuższe, na odpoczywanie i podsypianie na szlaku 😉 ). Chatka jest schroniskiem, które stoi “na drugim końcu” Połoniny Wetlińskiej. Nie ma prądu, ani wody, nie jest jakoś specjalnie ogrzewane. Biorąc jednak pod uwagę, że w połowie drogi do schroniska złapał nas deszcz i nieszczególnie suche dotarłyśmy na miejsce – muszę przyznać, że Chatka spełniła się świetnie w roli Dachu nad Głową 🙂 Deszcz trzeba było przeczekać. Czekałyśmy my i wielu innych turystów (wędrowców?), którzy schronili w Chatce. W schronisku usłyszałyśmy, że w niekrótkim czasie ma rozpętać się burza – dlatego podjęłyśmy decyzję o szybkiej ewakuacji i zrezygnowałyśmy z planów wydłużenia zejścia o wędrówkę czarnym szlakiem. Bieszczady po deszczu niesamowicie pięknie się prezentują – woda zaczyna dosyć szybko parować (mimo deszczu, ogólnie jest jednak ciepło) tworząc fantastyczne obrazy i widoki! Po drodze miałyśmy również okazję przyjrzeć się efektowi niebanalnej współpracy Polsko – Szwajcarskiej: toalecie ekologicznej! Dalej mijamy również dwa ważne miejsca – kamienie upamiętniające Jerzego Harasymowicza (tego poetę, który dużo o Bieszczadach pisał) oraz kamień – wspomnienie tych, którzy w górach zginęli i tych, którzy niosą pomoc – członkom GOPRu. Zejście z Połoniny kończy się w Brzegach Górnych (chyba, że tu zaczynamy, wtedy jest spora szansa, że wylądujemy w Wetlinie 😉 ). Ze względu na burzliwe prognozy pogody oraz niewczesną porę – zakończyłyśmy naszą wędrówkę tutaj, nie próbowałyśmy nawet zdobywać drugiej, sąsiadującej z Wetlińską, Połoniny Caryńskiej. Szybki powrót do Wetliny zawdzięczamy miłemu Panu, który sam dopiero co dotarł do Brzegów i jechał właśnie odebrać z Wetliny swoją rodzinę. I wiecie co? Nie należy wierzyć prognozom pogody. One się nie sprawdzają, a temperatura i słońce, które uraczyły nas tamtego wieczora, w pełni zniwelowały niesmak po niedawnym deszczu! A ze względu na to, że wyjazd nam się udał – obie świetnie się bawiłyśmy, miałyśmy czas dla siebie samych – własnych przemyśleń, rozkmin, ciszy; ale też dla siebie nawzajem – już dziś ustanowiłyśmy, że był to nasz I Doroczny Zjazd Bieszczadzki! Zobaczymy, czy za rok uda nam się również rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady?